Η τραγωδία του στρατού είναι ότι το να θεωρείς, ότι είναι καύλα να σκοτώνεις, σε ωθεί αυτόματα στον ίδιο τον καπιταλισμό μόλυνσης πλανήτη, όπως και στον αντίστοιχο αμάχων κατατρεγμό, μίας Ελίτ Εξουσιαστών που κάνουν τους φαλλούς όργανα τους, ενώ είναι το ίδιο επίσης μυρμήγκια πιόνια γι'αυτούς. Το Άνθος για τη Λευτεριά είναι δυνατότερο απ'όλα τα Ιερά. Και παίζω με Πλανήτη Δία. Σιγά την Ευρώπη να πω κύριοι/ες Cern!? Ε, όχι η Μπουμπουλίνα και το μυρμηγκάκι (original έντομο) θα περάσουν, για να σωθεί ο Διογένης κάπου σ'ένα πρασονήσι σαν αυτό του Γιλβραρτάρ. Γιατί γνώριζε προσωπικά το λόγο που έβαλε φωτιά με σύμμαχο τον πήγαινε έλα Ζαρατούστρα, ώστε να σωθεί η βιβλιοθήκη μίας Αλεξάνδρειας, στο δικαίωμα του μυρμηγκοφάγου να μη νωθρεί μπροστά στου Όμηρου το μύθο, για ένα κίτρο, ενάντια στην υποκρισία που φώτιζε ο φάρος στο πώς αναπαράγει τα ένστικτα η κλειτορίδα και του φόνου μιας ξανθιάς περούκας. Την πρώτη έστω. Μακεδόνων, κοκκινομάλλας πλέον, κατακτητών Βακτρίας δάκρυ. Σίγουρα δε φταίνε τα Lady boys, ούτε καν το φρέσκο τυρί. Τί γνώμη έχετε κύριε Ιωάννη Βαπτιστή? Μακάρι ο Μωάμεθ να αγαπούσε να εξιστορεί τον Αίσωπο θα πω εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου