Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι όταν προκύπτει ένας αστάθμητος παράγοντας δεν είναι κι εντελώς τυχαίο. Το Κάρμα ας πούμε το καταλαβαίνω σαν μία κινούμενη επιφάνεια όγκου μίας διαφάνειας με δονήσεις που πλέει με την ταχύτητα του φωτός. Ίσως ο χρόνος είναι ο αέρας. Το οξυγόνο.

Η σύμπτωση μπορεί να δείχνει αιτιοκρατική αλλά να είναι τυχαία

Αν δεν έχεις ενοχές τότε η αλλοίωση της εικόνας που συμβαίνει στην παραίσθηση σου δίνει την πληροφορία της μη ταύτισης των απόψεων στην ανταλλαγή και αλληλεπίδραση μέσω της σκέψης. 

Ο κύκλος της αναπνοής βρίσκεται σε όλα τα μεγέθη μέχρι το Ναδίρ και το Ζενίθ.

 Η μη ταραχή σε κάτι στενάχωρο προκαλεί αιτιοκρατικές συμπτώσεις. 

 Δείξε με, η τρελή πες κι έλα.

Η επιστημονική εξήγηση του Συλλογικού Ασυνειδήτου ξεκινάει από το αντίβαρο του πρωτονίου πάνω σε ένα ουδέτερου φορτίου πεδίο που φέρει Νικέλιο.

Στο Σύμπαν, ε!;

 Ταλαντώσεις αναπνοών είναι όλα. Κάπου εκεί ο μηχανισμός μας κάνει κύκλους.

Είμαστε μέρος μίας δομής;

 Οι κρύσταλλοι είναι μαθηματικές σταθερές μέσα σε δομές. Περιέχουν βία και φαντασία.